In het LAM krijg je altijd maatwerk. Kijkcoaches ontvangen je met open armen, prikkelen je anders te kijken, geven kijktips én luisteren graag naar je. Bij ons hoef je niet bang te zijn voor lange colleges; we leren net zo goed van jouw kijkmanieren, associaties en kennis. Of je nu veel of weinig van kunst weet.
We vroegen onze Kijkcoaches naar de leukste en mooiste gesprekken in de afgelopen weken. Een kleine selectie:
Saskia
Ik had een bijzonder leuk gesprek met een vrouw die hier vorig jaar ook al eens is geweest. Ze was blij verrast met de nieuwe inrichting. Daarna vertelde ze me over de kunstwerken op haar werk. 
Ik was nieuwsgierig naar haar beroep. Ze beoordeelt medische scans. Zou dat je manier van kijken in het LAM beïnvloeden, vroeg ik haar. We besloten samen het zwart-wit werk van Niek Hendrix te “scannen”. Ze keek en zei: ‘Die vlieg valt me op, en vooral: waarom is het er maar één? Waar is de rest? Er zouden er toch veel meer moeten zijn bij rottend vlees?’ Die vlieg was mij ook wel opgevallen, maar ik had me nog nooit afgevraagd waarom het er maar één was. Ik kijk weer een beetje anders naar het schilderij en denk er op een nieuwe manier over na. Mooi, toch?
Geerdien
Ik stond met twee stellen die elkaar niet kenden bij de wandsculptuur van Kim Habers. De verborgen letters die overal verstopt zitten in het kunstwerk, waren snel gevonden. Er ontstond een gesprek of het nou een afvoerputje was of niet. Het is altijd fijn als bezoekers onderling met elkaar in gesprek gaan, dat is zó het LAM, dat je ongedwongen met een totale vreemde medebezoeker praat over jouw interpretatie van een kunstwerk.
Lees hier meer over het kunstwerk van Kim Habers, een van de lievelingen van het publiek.
Anne
Ik sprak een bezoeker die de wereld in Fruits van kunstenaar Matthew Day Jackson zag: In de peer en de granaatappel herkende ze Afrika en Australië. Een fantastisch
nieuw perspectief; de fruitstukken lijken inderdaad ieder een deel van een wereldbol te bevatten. Toen ik het kunstwerk voor ze omdraaide, waren ze compleet verrast door wat er nog meer in te ontdekken was.
Lottie
Bij de bonbons van Peter Anton ontstaan altijd de leukste verhalen. Ik vroeg een moeder en haar twee dochters welke bonbon zij zouden zijn als de chocolaatjes karakters waren. De moeder zag het meteen: de donkere bonbon met de witte sliertjes. ‘Een beetje warrig’.
Emma
Een jongetje kwam naar me toe met dat hij het kunstwerk een Cheeky little monkey Steven! niet begreep. We zijn er samen naar gaan kijken en door vragen te stellen heeft hij uiteindelijk zelf uitgevogeld wat het voor hem betekende! Toen ik vroeg of hij het kunstwerk ook zelf zou willen hebben zei hij: ‘Ja, dan hang ik hem in mijn kamer naast mijn nerf guns!’
Yael
Laatst liep een meisje met haar oom en tante door het museum. Ze was vrolijk en nieuwsgierig. Samen bekeken we de enorme installatie van Itamar Gilboa, waarin je ziet wat hij in een jaar tijd at en dronk. Ik vroeg wat er bij haar te zien zou zijn. ‘Heeeel veel hagelslag, dat is het allerlekkerste’, zei ze. ‘En eigenlijk ook wel pizza en patat en poffertjes en pannenkoeken.’ Waarop haar oom zei: ‘En Brinta, want dat eet je elke ochtend.’ Het meisje antwoordde dat ze dat eigenlijk helemaal niet lekker vindt. ‘Dat is alleen omdat ik het moet eten.’ Brinta mocht niet in haar kunstwerk komen.
Later ontdekte het meisje de bronzen aap van Merijn Bolink. ‘Die mag je aanraken’, vertelde ik haar. Dat liet ze zich geen twee keer vertellen. Ze vertelde hoe het voelde, waarop haar oom toch ook even een aai over het kunstwerk wilde geven. Prachtig hoe kinderen het kind in de volwassene kunnen losmaken.
